Aktualności

– Rodzicielstwo nie kończy się w momencie śmierci naszych dzieci. Mimo że nie możesz przytulić swojego dziecka, to wciąż jesteś rodzicem – przypomina Agnieszka Wodzyńska z Fundacji Donum Vitae. Dziś obchodzimy międzynarodowy Dzień Dziecka Utraconego. – W naszych czasach jest coraz mniej szacunku do życia poczętego, dlatego dzień dziecka utraconego jest mocnym przypomnieniem, że dziecko to, jest człowiekiem – mówi prezes Fundacji Evangelium Vitae, s. Ewa Jędrzejak. W Polsce odnotowuje się coraz większą liczbę martwych urodzeń. Każdego roku w naszym kraju poronienia doświadcza 40 tysięcy kobiet. Szacuje się, że co czwarta kobieta doświadcza tej tragedii.

Dzień Dziecka Utraconego

– Dla rodziców po stracie dziecka ten dzień jest szczególny – mówi KAI Anna Suchomska ze Wspólnoty Rodziców po Stracie Dziecka przy gdańskiej parafii Matki Bożej Fatimskiej. – Oni pamiętają o swoich dzieciach – dodaje. Agnieszka Wodzyńska z Fundacji Donum Vitae podkreśla, że „rodzicielstwo nie kończy się w momencie śmierci naszych dzieci. Ono nabiera innego, duchowego wymiaru. Mimo że nie możesz przytulić swojego dziecka, to wciąż jesteś rodzicem”. – W tym dniu należy pamiętać, że wśród nas są rodzice, którzy w sposób fizyczny nie mogą cieszyć się obecnością swoich dzieci – przypomina.

Prezes Fundacji Evangelium Vitae we Wrocławiu, s. Ewa Jędrzejak zauważa, że jest to okazja do podkreślenia świętości życia. – Życie jest święte od poczęcia. W naszych czasach jest coraz mniej szacunku do tego życia, dlatego dzień dziecka utraconego jest mocny przypomnieniem, że dziecko to, jest człowiekiem – mówi.

– Ten dzień łączy wszystkich osieroconych rodziców, którzy siebie nawzajem najbardziej potrafią zrozumieć – mówi Agnieszka Wodzyńska.

Fundacja Donum Vitae

Agnieszka Wodzyńska z Fundacji Donum Vitae pomaga rodzicom przejść przez procedury związane z pochówkiem Dzieci Utraconych. Sama doświadczyła utraty dziecka. Przypomina, że „rodzicielstwo duchowe jest najtrudniejszym wymiarem rodzicielstwa, jest pewnym celem w przeżywaniu żałoby”. Agnieszka Wodzyńska zwraca uwagę, że w społeczeństwie często tacy rodzice są „etykietowani”, dlatego zachęca do edukacji społecznej, aby uczyć ludzi, jak być z rodzicem, który cierpi.

Rodzice dzieci nienarodzonych, albo zmarłych okołoporodowo mogą liczyć ze strony Fundacji Donum Vitae na pomoc w organizacji indywidualnego, lub zbiorowego pochówku. – Obserwujemy wzrost świadomości. Tematy związane z poronieniem i martwym urodzeniem wychodzą już ze strefy tabu – zauważa Agnieszka Wodzyńska. Podkreśla, że kobieta na każdym etapie zakończenia ciąży ma prawo pochować swoje dziecko, jednak „niezależnie od prawa, panujących procedur w szpitalach, to i tak najważniejszy jest czynnik ludzki – empatia”. Zwróciła uwagę, że kobiety bardzo często boją się zapytać, czy mogą pochować swoje dziecko, które miało np. zaledwie 8 tygodni.

Fundacja posiada również telefon zaufania, pod którym rodzice, znajdujący się w trudnej sytuacji, uzyskać mogą natychmiastowe wsparcie. Dyżury odbywają się pod numerem alarmowym: 889 871 805. – Wszyscy rodzice niezależni od wieku i okoliczności śmierci dzieci mogą liczyć na nasze wsparcie psychologiczne, opiekę duchową – mówi pracowniczka Fundacji.

W ramach pomocy ze strony Fundacji można uczestniczyć w rekolekcjach dla rodziców po stracie, w warsztatach psychologicznych, konferencjach ze specjalistami. Można uzyskać także odpowiedź na nurtujące pytania, m.in. co zrobić, gdy już wiemy, że nienarodzone dziecko umrze, jak poradzić sobie ze stratą dziecka, co zrobić, gdy poczucie winy nie daje spokoju? Stworzyli także zbiór wskazówek dla rodzin i przyjaciół, personelu medycznego i kapłanów, aby zwrócić uwagę na potrzebę właściwego wsparcia i komunikacji z rodzicami.

– Najważniejsze jest to, aby rodzicom nie negować ich uczuć i potrzeb. Rodzice muszą poczuć, że mają prawo do rozpaczy i żałoby – dodaje Agnieszka Wodzyńska. – Jeśli nie wiesz, co powiedzieć, nie jesteś teologiem, psychologiem, stań z takim rodzicem w prawdzie. Przyznaj się mu, że nie wiesz, co mu powiedzieć: „nie rozumiem tego bólu, bo go nie przeszłam, natomiast widzę, jak cierpisz, widzę Twoje łzy, powiedz mi, co mogę dla Ciebie zrobić, jestem z Tobą”. To jest najważniejsze i najtrudniejsze dla ludzi, czyli być z drugim człowiekiem – mówi.

Na Pomorzu w każdy drugi wtorek miesiąca w intencji rodziców po stracie sprawowana jest Msza Św. Sprawowana w parafii pw. Św. Andrzeja Boboli przy ul. Pocztowej 22 w Szczecinie. Natomiast w każdy trzeci czwartek miesiąca w parafii pw. NMP Gwiazdy Morza na ul. Piastowska 11 w Świnoujściu.

Fundacja Donum Vitae koordynuje pochówki zbiorowe na terenie archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej. 18 października odbędzie się w Szczecinie pochówek ok. 50 dzieci nienarodzonych. Powstają Pomniki Dzieci Utraconych, które znajdują się w miejscowościach takich jak: Barlinek, Choszczno, Dębno, Goleniów, Stargard, a także w Szczecinie czy Świnoujściu. 

Fundacja Evangelium Vitae 

W ramach Fundacji działa Grupa Wsparcia dla rodziców po stracie dziecka, dzięki której mogą porozmawiać z innymi rodzicami oraz otrzymać pomoc psychoterapeutyczną. Od blisko 10 lat Fundacja współorganizuje pochówki dzieci nienarodzonych.

– We Wrocławiu większość dzieci, tych, których rodzice nie byli w stanie odebrać ze szpitala po poronieniu, trafiało do utylizacji razem z odpadami medycznymi – mówi KAI boromeuszka i prezes Fundacji Evangelium Vitae we Wrocławiu, s. Ewa Jędrzejak. Zwraca uwagę, że podejście do poronień bardzo się zmieniło. – Od kiedy zaczęliśmy organizować trzy razy w roku te pochówki, widzę, jak wzrosła świadomość personelu szpitalnego, że to nie jest tylko zlepek komórek – dodaje. Dużą rolę terapeutyczną zdaje się mieć także grobowiec ze wzruszającą monumentalną rzeźbą autorstwa Martina Hudačka, w którym pochowanych jest kilka tysięcy dzieci zmarłych przedwcześnie. 

Fundacja drukuje również broszurę dla rodziców po stracie, w której krok po kroku podpowiada, co należy zrobić, jakie są rozwiązania, możliwości. Publikowane są także świadectwa kobiet po doświadczeniu poronienia. Broszura ta jest również dostępna na stronie fundacji Evangelium Vitae https://fev.wroclaw.pl/wp-content/uploads/poradnik.pdf 

– W naszych zasobach fundacyjnych mamy również wiele ubranek, aby tym, którzy zwrócą się do nas o maleńkie ubrania, czy kocyki, udostępnić je, aby szpital mógł przygotować dziecko na pożegnanie z rodzicem i aby rodzic mógł je godnie pochować – zauważa prezes Fundacji.

Spotkania dla rodziców odbywają się w siedzibie Fundacji Evangelium Vitae we Wrocławiu, w połowie każdego miesiąca (oprócz sierpnia), w godz. 18:00-20:00. Zajęcia prowadzi psychoterapeutka – Monika Goriaczko. Spotkania są bezpłatne. – Mamy psychoterapeutów, którzy pomagają się zmierzyć z żałobą – dodaje s. Jędrzejak. 

Wspólnota Rodziców po Stracie Dziecka

To wspólnota, która działa w ramach Duszpasterstwa Rodzin Archidiecezji Gdańskiej. Co dwa miesiące uczestniczy we wspólnej Mszy Świętej, po której odbywa się spotkanie rodziców. 

– Rozmawiamy, pijemy kawę, herbatę, rodzice się zaprzyjaźniają, samoistnie tworzą się grupy wsparcia – zauważa Anna Suchomska ze Wspólnoty Rodziców po Stracie Dziecka przy gdańskiej parafii Matki Bożej Fatimskiej. Rodzice w modlitwie łączą się ze swoimi dziećmi i modlą się o łaski dla siebie i innych małżeństw, przeżywających żałobę. – Przez naszą wspólnotę przewinęło się kilkaset osób – podkreśla, zwracając uwagę na zainteresowanie małżeństw tą formą pomocy.

Dwa razy w roku w domach rekolekcyjnych Archidiecezji Gdańskiej organizowane są rekolekcje dla osieroconych rodziców z całej Polski. – Takie wspólnoty są potrzebne. Ci rodzice szukają osób, które ich zrozumieją, które w podobny sposób straciły dziecko. Ważne jest to, że widzą tych rodziców na różnych etapach żałoby, widzą, że można żyć dalej i wreszcie… uśmiechać się. To bardzo ważne doświadczenie, aby potrafić przeżywać żałobę i pracować nad tym – podkreśla.

Anna Suchomska zauważa jednak, że „wciąż brakuje w szpitalach praktyki informowania o możliwościach pochówku dzieci martwourodzonych”. Nie wszyscy rodzice wiedzą także, że istnieje uznawana przez Kościół katolicki praktyka tzw. chrztu pragnienia. Jest to oczyszczenie z grzechów dla umierającego, bez chrztu z wody dostępuje oczyszczenia z grzechu. Warunkiem jest brak możliwości przyjęcia chrztu z wody i szczera chęć jego przyjęcia, połączona ze skruchą. We Wspólnocie Rodziców po Stracie Dziecka taka modlitwa odbywa się raz w roku w październiku z okazji Międzynarodowego Dnia Dziecka Utraconego.

Opiekę duchową nad Wspólnotą pełnią ks. Jan Uchwat i ks. Piotr Belecki.

Wspólnota Rodziców Dziecka Utraconego

To azyl dla rodziców po stracie dziecka. Spotkania tej Wspólnoty odbywają się od listopada do czerwca w parafii św. Dominika przy ul. Dominikańskiej na warszawskim Służewie.

Po wspólnej Mszy Świętej rodzice dzielą się swoimi doświadczeniami. Dzięki temu dostrzegają, że w tym cierpieniu nie są sami. W spotkaniach uczestniczą nie tylko rodzice, którzy utracili dzieci w wyniku poronienia, w trakcie porodu, czy tuż po nim, ale także wskutek innych tragedii, takich jak: wypadek komunikacyjny, czy nieuleczalna choroba, bądź samobójstwo.

Zaproszenie kierowane jest nie tylko do osób wierzących, ale także tych, którzy nie wierzą, czy przeżywają kryzys wiary. Spotkania te organizują osoby świeckie. Najbliższe spotkanie odbędzie się 18 października 2024, o godz. 19.30 w głównym kościele.

Opiekunem duchowym wspólnoty jest dominikanin o. Dominik Zarychta.

Pomoc duszpasterska

W wielu miejscach odbywają się rekolekcje dla rodziców, znajdujących się w żałobie po śmierci dziecka. To m.in. Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach, Diecezjalny Dom Rekolekcyjny w Bardzie, czy rekolekcje organizowane przez Fundację Donum Vitae w Wisełce. W wielu parafiach organizowane są także Dni Skupienia, podczas których rodzice wspólnie uczestniczą w codziennej Eucharystii, w konferencjach, mają możliwość spowiedzi, rozmowy z księżmi, psychologami oraz innymi rodzicami. Takie skupienie odbyło się w tym roku, np. w domu rekolekcyjnym AG im. św. Wojciecha w Straszynie. Coraz częściej organizowane są także warsztaty poświęcone przeżywaniu żałoby po stracie dziecka. Odbywają się również zbiórki na budowy grobu dzieci utraconych.

W całym kraju takich grobowców oraz symbolicznych pomników pamięci jest bardzo wiele. 26 w województwie mazowieckim, 12 – w wielkopolskim, 11 – w pomorskim i śląskim, 9 – w małopolskim i podkarpackim, 8 – w dolnośląskim, tyle samo w kujawsko-pomorskim, 6 – w podlaskim, 5 – w lubelskim i warmińsko-mazurskim, po 4 – w świętokrzyskim, łódzkim, opolskim i lubuskim i 3 – w zachodniopomorskim. Rodzice po stracie mogą liczyć na duchową opiekę ze strony Kościoła.

Maria Olek / KAI

W związku z decyzją Sejmu RP z dnia 12 lipca dotyczącą odrzucenia projektu ustawy zakładającego aborcję na żądanie, w ramach oświadczenia, senator Ryszard Majer, na 19. posiedzeniu Senatu w dniu 3 października 2024 r., przytoczył stanowisko Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia, które podpisał Jakub Bałtroszewicz, prezes PFROŻ, zatytułowane „W obronie praworządnego państwa prawa”.

We wspomnianym stanowisku Polska Federacja Ruchów Obrony Życia zwróciła uwagę na wytyczne rozszerzające dostęp do aborcji wydane przez Minister Zdrowia i Ministra Sprawiedliwości. Podkreślono, że rządowe wytyczne nie są normami prawnymi, a sposób ich implementacji z pominięciem standardowego procesu legislacyjnego jest niedopuszczalny. „Wzywamy do wycofania tych wytycznych oraz do pełnego poszanowania obowiązujących w Polsce przepisów prawa, które chronią ludzkie życie w jego prenatalnej fazie oraz zdrowie prokreacyjne kobiet” – zaapelowano w stanowisku.

Pełna treść oświadczenia PFROŻ „W obronie praworządnego państwa prawa” dostępna TUTAJ.

Oświadczenie PFROŻ: W obronie praworządnego państwa prawa

Senator Ryszard Majer, który na 19. posiedzeniu Senatu przytoczył stanowisko Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia jest wiceprzewodniczącym Komisji Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej. Ryszard Majer jest senatorem Prawa i Sprawiedliwości z Częstochowy. Jest doktorem nauk społecznych, od kilkunastu lat zawodowo związany z polityką i pomocą społeczną. Od 2011 społecznie pełni funkcje Rzecznika Praw Osób Starszych udzielając informacji, porad, promując rozwiązania pro senioralne.

Z Jakubem Bałtroszewiczem, prezesem Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia rozmawiała Małgorzata Bilska.

Brytyjska Izba Gmin przegłosowała zakaz wywierania presji na kobiety chcące dokonać aborcji. W odległości 150 metrów od placówki medycznej nie wolno rozdawać ulotek, modlić się itd. Są to „strefy bezpiecznego dostępu”. Co to oznacza dla aktywistów pro-life? 

– To pokazuje, jak działa cywilizacja śmierci. Zabijanie dzieci ma się odbywać bez świadków, w ciszy, pod ochroną prawa. Prawda o życiu człowieka od poczęcia została odrzucona ustawowo. Robi się dziś wszystko, by kobieta decydująca się na aborcję nie poznała tej prawdy. Przeraża fakt, że władza demokratyczna w żadnym innym obszarze życia publicznego nawet nie zbliża się do fałszowania rzeczywistości w tak staranny sposób i do karania obywateli, którzy tylko próbują uświadomić innym obiektywną prawdę: w „placówkach medycznych” zabijani są bezbronni ludzie. Ich jedyną winą jest to, że są niechciani. Nie byli planowani, muszą zginąć. 

Bezpośrednią przyczyną zmiany prawabył głośny w Wielkiej Brytanii przypadek uniewinnienia przez sąd dwóch osób oskarżonych o działanie na szkodę ośrodka aborcyjnego i pacjentek. Ks. Sean Gough i Izabel Vaughan-Spruce mieli naruszyć nakaz ochrony przestrzeni publicznej, a ich działania uznano za zastraszanie kobiet. W Polsce od wielu lat obowiązuje zakaz aborcji w większości przypadków. Jakimi metodami walczy ruch pro-life na Zachodzie?

– Trudno porównywać Polskę z krajami Zachodu. U nas na szczęście jeszcze nie pojawiły się instytucje zwane „placówkami medycznymi”, w których jedynym „zabiegiem” jest aborcja. To oczywiste, że obrońcy życia stali pod nimi, modlili się; próbowali uświadomić kobiety, które chciały skorzystać z ich usług. To, że im się tego zabrania, jest bardzo znaczące. Państwo, które działa w ten sposób, świadomie wspiera zabijanie najmłodszych obywateli. 

W ruchu pro-life na Zachodzie obserwuję działania, które przede wszystkim mają uświadomić kobiecie, że aborcja jest przerwaniem życia dziecka. Po jej dokonaniu nie tyle przestajesz być w ciąży, ile jesteś matką… martwego dziecka. Dlatego nie nazwałbym tego walką, która kojarzy się z wojną. Nie używam terminów militarnych. To jest raczej praca u podstaw, pokazywanie piękna życia. Edukacja o tym, kiedy ono się zaczyna. Niestety nawet tych metod wpływu, absolutnie normalnych w działaniach wszystkich ruchów społecznych, próbuje się zakazać i to za pomocą prawa państwowego. Osoby zaangażowane w pro-life mimo to robią wszystko, aby z prawdą docierać do kobiet. 

Kwestia aborcji zawsze będzie budzić kontrowersje, gdyż wiąże się konfliktem wartości absolutnych. Są one – z definicji – nienegocjowalne: prawo człowieka do życia od poczęcia i prawo człowieka do decydowania o życiu swoim i tym, które zaczęło się w nim, wbrew jego woli. Łatwo tu o eskalację emocji… Czy ruch pro-life odrzuca jakieś działania, które sam uważa za nieetyczne? 

– Kiedy zakładaliśmy z czterema przyjaciółmi Fundację Jeden z nas, chcieliśmy, żeby kobieta nie bała się przyjść do nas po pomoc, nie czuła lęku przed męskim osądzeniem, potępieniem, tylko dlatego, że rozważa aborcję albo już jej dokonała. To był klucz do tego, jakie metody wybieramy. Bo jeżeli ruch pro-life nie jest dla kobiet, to dla kogo? 

Obecnie niektóre organizacje pokazują w przestrzeni publicznej bardzo agresywne obrazy aborcji; używają języka dla mnie nieakceptowanego, w którym kobieta jest zła, należy ją karać więzieniem. Nie biorą pod uwagę faktu, że najczęściej to ona jest największą ofiarą decyzji, którą wymógł na niej partner lub mąż, chcąc uniknąć odpowiedzialności ojcostwa. Jestem bardzo wdzięczny kobietom, które mają odwagę urodzić w sytuacji osamotnienia, porzucenia. Samotne macierzyństwo jest naprawdę bardzo trudne. 

Wydałeś oświadczenie, że ruch pomaga ofiarom powodzi, gdyż broni każdego życia. Może gdybyście częściej angażowali się w troskę o dzieci narodzone, bardziej by was doceniano?

– Polska Federacja Ruchów Obrony Życia zrzesza prawie 40 organizacji, które robią bardzo wiele dla dzieci już narodzonych, prowadząc np. domy samotnych matek. Pieluchy i wyprawki, które rozdajemy, idą w dziesiątki tysięcy. Jestem dumny z tego, że wielu ludzi dostrzega i wspiera naszą pracę. Rozumieją – tak jak my – że tylko życie ma przyszłość.

Źródło: PRZEWODNIK KATOLICKI nr 40 · 6 października 2024 

Telewizja Polsat opublikowała porażający raport na temat rozkwitu podziemia aborcyjnego w Polsce, które ma zagrażać bezpieczeństwu kobiet. Lewicowe posłanki wmawiają, że jest to mocny argument dla zmiany prawa w kierunku legalizacji aborcji.

Polskie prawo nie karze matki za aborcję uznając, że jest ona drugą ofiarą. Zarówno Konstytucja RP, jak i ustawa o planowaniu rodziny, stoją na straży ludzkiego życia. Polskie prawo chroni życie każdego człowieka od chwili, gdy zaistnieje, aż do śmierci. Chroni też kobietę – matkę w zakresie zdrowia i fizycznego, i psychicznego.

Zwolennicy aborcji próbowali jednak przegłosować w Sejmie projekt tzw. ustawy o niekaralności za pomocnictwo i wykonywanie przerwania ciąży, prezentując go jako „najłagodniejszy”. Prowadził do całkowitej bezkarności i de facto do aborcji na życzenie. Ten szkodliwy projekt ustawy został przez Sejm odrzucony.

W tej sytuacji na polecenie premiera minister sprawiedliwości ogłosił wytyczne, w których zaleca prokuratorom i sędziom umarzanie spraw za pomocnictwo w aborcji uznając, że mają one małą szkodliwość społeczną. Chociaż te wytyczne nie mają mocy prawa, ich ogłoszenie i stosowanie bezpośrednio wpływa na sytuację.

Oczywistym efektem bezkarności w łamaniu prawa jest podziemie aborcyjne!

Czy o to chodziło? Logicznym i łatwym do przewidzenia skutkiem jest coraz bardziej jawne działanie handlarzy pigułką aborcyjną w pełnym poczuciu bezkarności. Środek ten powoduje poronienie do 10. tygodnia ciąży, a nawet później i jest znacznie bardziej niebezpieczny niż „tradycyjna” aborcja chirurgiczna.

Od dawna staramy się zwracać uwagę opinii publicznej, jak bardzo niebezpieczna jest aborcja farmakologiczna. Powikłania w wyniku jej zastosowania bywają tak poważne, że konieczna jest interwencja w szpitalu, aby ratować nie tylko zdrowie, ale życie kobiety. Dzieje się tak również w tych krajach, gdzie stosowanie aborcji farmakologicznej jest legalne.

W Polsce te niebezpieczne preparaty nie są dopuszczone do obrotu. Warto podkreślić, że nie są one lekami, gdyż ciąża nie jest chorobą, z której można się „wyleczyć”.

Pigułkę aborcyjną w Polsce nielegalnie oferowały i nadal oferują proaborcyjne organizacje feministyczne i ich liderki pod hasłem: „Zażyj sobie tę bezpieczną pigułkę!”. Nikt nie odnotowuje przypadków koniecznych hospitalizacji. Zdarzały się jednak sprawy sądowe i wyroki skazujące za sprzedaż tych nielegalnych preparatów medycznych. Pomimo tego proaborcyjne posłanki Lewicy, łamiąc prawo, reklamowały te środki nawet z mównicy sejmowej.

Teraz podnoszą wielki krzyk, że pigułka aborcyjna jest bardzo niebezpieczna dla kobiety, gdyż jest rozprowadzana nielegalnie i dla dobra oraz bezpieczeństwa kobiet trzeba aborcję zalegalizować.

Co w takiej sytuacji nakazuje rozsądek? Otóż należy chronić kobiety egzekwując zapisy prawa! Ale nie! Cała medialna akcja, ukazująca potworność podziemia aborcyjnego w Polsce, ma na celu doprowadzenie do pełnej legalizacji przerywania ciąży! Totalny absurd logiczny!

Zdarzają się kierowcy prowadzący pojazdy pod wpływem alkoholu czy napady, w których ludzie tracą zdrowie lub życie. Czy z tego powodu mamy wprowadzić bezkarność dla pijanych kierowców czy napastników, a może nawet zalegalizować takie postępowanie? Oczywiście, że NIE! Prawo karne w każdym społeczeństwie działa również prewencyjnie – każdy wie, że za złamanie prawa może zostać ukarany.

Przedstawiciele biznesu aborcyjnego uparcie wmawiają, że tzw. usługi aborcyjne są ważnym elementem zdrowia reprodukcyjnego kobiet, co ułatwia im pozyskiwanie finansowania przez rządy z kieszeni podatników. Podstawową propagandową tezą, jaką szeroko upowszechniają, jest fałszywe twierdzenie, że aborcja bez całkowicie bezpieczna, jeżeli jest legalna.

Znaczący jest pozew do sądu złożony przez amerykańskich lekarzy ginekologów z organizacji Alliance for Hippocratic Medicine (Sojusz dla Medycyny Hipokratesa) przeciwko Agencji Żywności i Leków, w którym kwestionują zezwolenie na stosowania tych preparatów na rynku amerykańskim bez starannej analizy szkodliwości dla kobiet. Zastrzeżenie to zgłosili kompetentni lekarze specjaliści, którzy leczą te kobiety w sytuacjach zagrożenia zdrowia i życia.

Ostatnio opublikowano badanie dr. Caluma Millera z Uniwersytetu Oksfordzkiego, które kwestionuje twierdzenie, że legalizacja aborcji ratuje życie i zdrowie kobiet. Przeprowadził on badania porównawcze dotyczące zgonów kobiet z powodu macierzyństwa na przykładzie Etiopii, gdzie aborcję zalegalizowano w 2005 roku. – Zamiast być „srebrną kulą” zmniejszającą liczbę zgonów matek spowodowanych aborcją, legalizacja spowodowała ogromny wzrost liczby przerwanych ciąż bez znaczącego spadku śmiertelności związanej z aborcją lub ogólnie ze śmiertelnością matek– podsumowuje dr Miller.

W swoim badaniu dr Miller wykazał, że legalizacja aborcji w rzeczywistości pogorszyła sytuację.Powołując się na dane Instytutu Guttmachera, udowodnił, że w Etiopii po legalizacji zarówno liczba aborcji, jak i wskaźnik aborcji na kobietę, znacznie wzrosły i podwoiła się liczba powikłań. Badanie to pt. „Legalizacja aborcji a śmiertelność matek w Etiopii” zostało opublikowane w „Ethiopian Medical Journal”.

Porównanie z danymi z innych krajów również wykazuje, że po legalizacji w Holandii i w Rwandzie proporcjonalnie wzrosła okołoaborcyjna śmiertelność kobiet. Po wprowadzeniu prawa zakazującego aborcję w Polsce i Chile, występuje jeden z najniższych wskaźników śmiertelności kobiet z powodu macierzyństwa.

Po wprowadzeniu zakazu aborcji w Polsce w 1993 roku, według oficjalnych raportów rządowych, nastąpiło znaczące zmniejszenie liczby zgonów kobiet w wyniku ciąży, porodu i połogu (1990 r. – 70, 1993 r. – 44, 1994 r. – 36, 1995 r. – 26); Ponadto nastąpiło znaczące obniżenie umieralności niemowląt – podawane na 1000 urodzeń żywych (1990 r. – 19,3; 1993 r. – 16,2; 1995 r.– 13,6; 1997 r. – 10,2; 1998 r. – 9.6).

Sumując, legalizacja aborcji nie przyczynia się do ratowania zdrowia i życia kobiet! Wręcz przeciwnie, zabija się coraz więcej nienarodzonych dzieci, a wiele kobiet poważnie choruje i umiera. Coraz więcej konkretnych dowodów sprawia, że ​​biznesowi aborcyjnemu trudniej jest argumentować swoją tezę, że legalizacja aborcji ratuje zdrowie i życie kobiet. Robią to jednak całkowicie ignorując fakty biologiczne oraz konkretne badania przeprowadzane w renomowanych ośrodkach naukowych.

Ewa Kowalewska – Klub Przyjaciół Ludzkiego Życia – HLI Polska

Polska Federacja Ruchów Obrony Życia, zrzeszająca 38 organizacji pro-life i prorodzinnych, zwróciła się do władz katolickich uczelni w Polsce o „pomoc w wielostronnych działaniach mających na celu ochronę zdrowia i życia człowieka w prenatalnej fazie życia oraz zdrowia prokreacyjnego kobiet”. 

„Gorąco prosimy o rozważenie podjęcia właściwych form wyrażania opinii i działań oraz wyraźne wsparcie obrony fundamentalnego prawa człowieka do życia i rozwoju od poczęcia. Bez wątpienia w obecnym czasie bardzo potrzebne są konferencje/ sympozja/ debaty i inne wydarzenia ukazujące zarówno psychofizyczny rozwój człowieka w pierwszej fazie jego życia, jak i warunki temu sprzyjające, a także ukazanie problemów z tym związanych oraz zadań społecznych i pomocowych w sytuacji ciąży kryzysowej czy trudności życia rodzinnego” – napisał zarząd Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia w liście do władz katolickich uczelni w Polsce.

Zaapelowano także o publiczne stanowisko społeczności uczelni w sprawie ochrony życia. „Jest ono oczekiwane i bardzo istotne, aby zaistniał głos naukowej społeczności katolickiej, wrażliwej na prawa człowieka oraz etyczne postępowanie wobec poczętego dziecka i jego matki” – zauważono.

List jest reakcją na działania podejmowane w Polsce w celu wprowadzenie aborcji na żądanie, co jest celem opublikowanych niedawno wytycznych Minister Zdrowia oraz Ministra Sprawiedliwości. W dokumencie zwrócono też uwagę na jednostronnie prowadzoną kampanię w mediach publicznych i niektórych prywatnych na rzecz takiej zmiany oraz niedopuszczanie do debaty osób i środowisk reprezentujących większość społeczeństwa, będącego przeciw aborcji na żądanie. Zaznaczono, że aktualne badania CBOS dowodzą, że większość polskiego społeczeństwa jest przeciwna aborcji na żądanie (Komunikat z badań CBOS nr 20/24). 

List Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia otrzymali rektorzy katolickich uniwersytetów i akademii w Polsce oraz władze wydziałów i instytutów teologicznych: Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie, Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie, Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Akademii Katolickiej w Warszawie, Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego, Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, Wydziału Teologii Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, Instytutu Teologicznego im. Bł. Wincentego Kadłubka w Sandomierzu, Instytutu Teologicznego im. św. Jana Kantego w Bielsku-Białej, Instytutu Teologicznego Archidiecezji Gdańskiej z siedzibą w Gdyni, Instytutu Filozoficzno-Teologicznego im. Edyty Stein w Zielonej Górze.

– Wachlarz inicjatyw, podejmowanych przez ruchy pro-life jest znaczący, także teraz w obliczu klęski powodzi w Polsce, której dramatycznych skutków doświadcza wiele rodzin w tym: kobiety w ciąży, małe dzieci, osoby starsze, chore… – mówi Jakub Bałtroszewicz, prezes Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia.

Ks. Tomasz Kancelarczyk zwraca uwagę, że organizacje pro-life często spotykają się z bardzo niesprawiedliwym zarzutem, że interesuje je człowiek, ale tylko do momentu narodzin. Prezes Fundacji Małych Stópek i wiceprezes Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia wyjaśnia, że organizacje pro-life rzeczywiście szczególnie skupiają się na działaniach na rzecz nienarodzonych, bo wynika to z faktu, że to wówczas, jeszcze pod sercem matki, dziecko jest najbardziej bezbronne. Ale równocześnie podkreśla, że bycie pro-life zobowiązuje do pomocy każdemu człowiekowi.

– Wszystkie organizacje pro-life działają na rzecz życia, w bardzo szerokim tego słowa znaczeniu. Granice tego znaczenia określił św. Jan Paweł II w encyklice Evangelium vitae. Mówił w niej o ochronie ludzkiego istnienia „od poczęcia do naturalnej śmierci”. Jesteśmy obecni już u zarania życia człowieka i towarzyszymy mu na różne sposoby aż do samego kresu. Wachlarz inicjatyw, podejmowanych wyzwań jest przeogromny – mówi ks. Tomasz Kancelarczyk zaznaczając, że widać to na przykład teraz, gdy wiele organizacji pro-life zaangażowanych jest w pomoc dla osób poszkodowanych przez powodzie na południu Polski.

Już w pierwszych dniach tego kataklizmu Fundacja Małych Stópek zaczęła przygotowywać transport palet z chemią gospodarczą potrzebną do sprzątania po opadnięciu wody, nie zapomniała też o pieluchach dla najmłodszych; zorganizowała zbiórkę darów (trwała żywność, koce, śpiwory, kołdry, poduszki) a z wpłacanych na konto darowizn zakupiła agregaty, osuszacze budowlane i myjki ciśnieniowe. Wartość pierwszego transportu darów i sprzętu ze Szczecina to ponad 100 tys. zł.

Aktualnie trwa zbiórka na sprzęt AGD. Fundacja Małych Stópek planuje zakupić nowe lodówki i pralki dla rodzin, które straciły tego typu urządzenia w czasie powodzi.

Fundacja Małych Stópek, ul. Świętego Ducha 9, 70-205 Szczecin. Nr konta: 13 2030 0045 1110 0000 0231 0120; tytuł przelewu: DAROWIZNA POWÓDŹ.

W związku z powodzią jaka dotknęła Dolny Śląsk i Opolszczyznę, Rada Stanowa Rycerzy Kolumba w Polsce, która to organizacja także należy do PFROŻ powołała Sztab Pomocy dla Powodzian, którego zadaniem jest koordynowanie pomocy udzielanej poszkodowanym. Utworzono trzy centra w Opolu, Wrocławiu i Wałbrzychu, do których Rady Lokalne przesyłają zebraną pomoc rzeczową. Fundacja Rady Stanowej zachęca też do dokonywania wpłat na konta bankowe:

IBAN PLN: PL 74 1020 4317 0000 5802 0293 4065

IBAN USD: PL 82 1020 4317 0000 5302 0530 6107

IBAN EUR: PL 42 1020 4317 0000 5402 0530 6099

BIC/SWIFT: BPKOPLPW; tytuł przelewu: „Darowizna na cele statutowe – Powódź”.

Krzysztof Sietczyński, skarbnik stanowy Rycerzy Kolumba w Polsce zaznacza, że preferowaną formą pomocy są wpłaty na konto, bo to znacznie ułatwia logistykę oraz szybkość i skuteczność niesionej pomocy. Rycerze Kolumba nie zamykają się równocześnie na pomoc rzeczową i zbierają dary najpilniej potrzebne: agregaty prądotwórcze, osuszacze, nawiewnice, myjki ciśnieniowe; koce, śpiwory, materace; powerbanki, latarki; pieluchy dla dzieci i dorosłych; środki czystości, dezynfekujące; środki higieny osobistej; ubrania (nowe lub czyste i niezniszczone); gumowce, łopaty, rękawice, wiadra, taczki; butle i kuchenki gazowe. Rycerze Kolumba sygnalizują także potrzebę rąk do pracy – chętnym zapewniają zakwaterowanie.

Należąca do PFROŻ Fundacja Fala Życia włączyła się w pomoc powodzianom – uruchomiła skarbonkę w serwisie Zrzutka.pl. „Z pomocą naszych rodzin, znajomych, darczyńców i przyjaciół chcemy zebrać jak największą kwotę, która powędruje wprost do PCK. Zapraszamy do wsparcia i solidarności z rodakami!” – zachęcają w serwisie crowdfundingowym. Zbiórkę można wesprzeć tutaj: https://zrzutka.pl/naratunekpowodz/s/falazycia

Ks. Tomasz Kancelarczyk, przy okazji zaangażowania organizacji pro-life zrzeszonych w Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia w pomoc dla powodzian, zwraca uwagę, że w nazwie Federacji może lepiej byłoby używać słowa „ochrona” niż „obrona”. – Obrona kojarzyć się może bardziej z terminologią militarną, a ochrona to po prostu pomoc. Czymże są zatem środki materialne i finansowe, które zbieramy na rzecz powodzian jeśli nie pomocą – ochroną? – podkreśla. – Prawdziwe znaczenia słowa pro-life niosą również nasi darczyńcy, którzy swoimi darowiznami odpowiadają na potrzeby wszystkich małych i dużych stópek, trafiających pod nasze skrzydła. Oni doskonale rozumieją konieczność niesienia pomocy dla naszych braci z południa Polski. Dzięki temu kolejny raz życie ludzkie staje na pierwszym miejscu… bez względu na to, czy rozwija się w łonie matki, czy już długo wędruje po ziemi – dodaje Prezes Fundacji Małych Stópek i wiceprezes Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia.

Jako organizacje pro-life często spotykamy się z bardzo niesprawiedliwym zarzutem, że interesuje nas człowiek tylko do momentu narodzin. Faktem jest, że szczególnie skupiamy się na działaniach na rzecz nienarodzonych. Wynika to jednak z tego, że to wówczas, jeszcze pod sercem matki, dziecko jest najbardziej bezbronne. 

Bycie pro-life zobowiązuje do pomocy każdemu człowiekowi. Wszystkie organizacje pro-life działają na rzecz życia, w bardzo szerokim tego słowa znaczeniu. Granice tego znaczenia określił św. Jan Paweł II w encyklice Evangelium vitae. Mówił w niej o ochronie ludzkiego istnienia „od poczęcia do naturalnej śmierci”. Jesteśmy obecni już u zarania życia człowieka i towarzyszymy mu na różne sposoby aż do samego kresu. Wachlarz inicjatyw, podejmowanych wyzwań jest przeogromny. Jednym z przykładów jest to, co robimy teraz, w obliczu powodzi. Jej skutków doświadcza obecnie niestety wielu naszych rodaków.

Podczas ostatnich rozmów w gronie członków Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia również został podjęty temat pomocy dla powodzian. Federacja, dzięki takim organizacjom jak Rycerze Kolumba czy stworzona przeze mnie i działająca w moim imieniu Fundacja Małych Stópek, realizuje swój charyzmat będąc z tymi, którzy są w potrzebie.

Wszelkie działania organizacji zrzeszonych w PFROŻ, nie tylko teraz w czasie kryzysu, ale także na co dzień, gdy pomagamy osobom niepełnosprawnym, starszym i chorym, zwracają uwagę na ich zasadność. Pokazują, że w naszej nazwie może właściwiej byłoby używać terminu „ochrona” życia” niż „obrona”.

Obrona może bardziej kojarzyć się z terminologią militarną, a ochrona to po prostu pomoc. Czymże są zatem środki materialne i finansowe, które zbieramy na rzecz powodzian, jeśli nie pomocą – ochroną?

Prawdziwe znaczenia słowa pro-life niosą również nasi darczyńcy, którzy swoimi darowiznami odpowiadają na potrzeby wszystkich małych i dużych stópek, trafiających pod nasze skrzydła. Oni doskonale rozumieją konieczność niesienia pomocy dla naszych braci z południa Polski. Dzięki temu kolejny raz życie ludzkie staje na pierwszym miejscu… bez względu na to, czy rozwija się w łonie matki, czy już długo wędruje po ziemi.

Ks. Tomasz Kancelarczyk – prezes Fundacji Małych Stópek, wiceprezes Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia